مکتب فرهنگ و شخصیت از شاخه های فرعی و اصلی انسان شناسی فرهنگی است که به دنبال مطالعه فرهنگ از چارچوب شخصیت است؛ و در دهه 30 در قرن بیست، در آمریکا رشد یافته است. نظام فرهنگی در این شاخه از طریق رفتارهای "اکتسابی، آموزش، تقلید، شرطی شدن در محیط اجتماعی" قابل مطالعه است...

ادامه مطلب...

بیماری و فرهنگ
پیش از این در همین ستون درباره جامعه شناسی بدن  بحثی انجام دادیم و گفتیم که علوم اجتماعی جدید  سنتی  را که در اواخر قرن نوزده و ابتدای قرن بیستم از جمله در شخصیت هایی همچون زیمل، دورکیم، موس و هرتز وجود داشته است در سال های اخیر به شدت دنبال کرده و  به بدن  هر چه بیشتر به مثابه  محصول فرایندهای

پیچیده فرهنگی – اجتماعی می نگرد که در ترکیب خود با فرایندها و موقعیت های بیولوژیکی – ژنتیکی  انسان را  در مفهوم فردی و جمعی اش می سازند...

ادامه مطلب...

تا پیش از سده‌ی اخیر، ایران کلیتی بود فرهنگی با رنگین کمانی از خرده‌فرهنگ‌های قومی و مذهبی و زبانی که در آن بیشترْ ویژگی‌های توزیع جغرافیایی، هویت افراد و گروه‌ها را تعیین می‌کرد. هویت اساسن مفهومی بود که با «مکان» پیوندهای نزدیک داشت. هر فرد خود را جزیی از اجتماع محلی می‌دانست و در این میان ویژگی‌های متنوع فرهنگی و زبانی قومیت‌ها، دارای نقش و جایگاه اساسی در تعیین هویت اجتماعی فرد بود.

اما مفهوم «ملت» به عنوان عنصری هویت‌بخش به یکایک ایرانیان، دست‌پخت ایده‌های نوین روشنفکران عصر مشروطه بود...

ادامه مطلب...

بیش از یک صد سال است که پرونده سنت و تجدد در ایران گشوده شده است و این گزاره نیز تنها در صورتی می تواند حداقلی از اجماع را در بر داشته باشد که شروع این فرایند را با آغاز دولت ملی در ایران یکی بگیریم و یا دستکم با آغاز تلاش بر پا کردن دولت ملی چه در غیر این صورت پرونده را می توان تا نخستین  تماس های جدید میان دولت صفویه و اروپا به عقب راند. به هر حال این بحث بدون شک در سال های آینده همچنان گشوده خواهد ماند و «انسان شناسی و فرهنگ» رونده ای را در این باره می گشاید که امیدواریم به همت خوانندگان هر روز پربارترشود...

ادامه مطلب...

احتمالاً برای شما هم  پیش آمده است که به محض ورود به برخی از فضاهای اینترنتی، با دعوت و یا پیام‌هایی مواجه شده‌ باشید؛  منظور پیام‌هایی‌ست که با وجودیکه نه ما فرستندگان پیامها را می‌شناسیم و نه آنها ما را می‌شناسند ، اما با این حال دعوت به ارتباط می‌شویم. ظاهراً در بین استفاده‌کنندگان و ساکنان فضاهای اینترنتی، وضعیت رسمیت یافته‌ای وجود دارد که علی‌الرغم این«نا شناختگیِ دو طرفه»، میل به ارتباط و دعوت ناشی از آن، امری کاملاً عادی و طبیعی جلوه می‌کند. در متن حاضر می‌خواهیم این پدیده را (تا حدی که امکانش باشد،) بررسیم. چرا که به نظر می‌رسد تبدیل به یکی از موقعیت‌های ارتباطی روزمره شده است. در ضمن  از آنجا که نامی برای آن نداریم، فعلاً آنرا «آشناگردی‌های اینترنتی» می‌نامیم...

ادامه مطلب...