در همین خیابانی که ما راه می رویم، در حالی که هوشیاریم و تمام حواسمان جمع است، یک اتفاق کوچک یک تصادف انسان سالمی را به معلولی که روی صندلی چرخ دار نشسته است تبدیل می کند. به همین راحتی ممکن است حوادثِ روزگار، ما را هم از زمره کسانی قرار دهد که به دلایلی نقص عضو یا حواس دارند.
خیلی از افراد جامعه به همان راحتی که ما عبور می کنیم، بر می گردیم و در جمع به هر سو که می خواهیم، می رویم نمی توانند باشند. شاید کسی باشد که قبلا مثل ما می پریده، می دویده ولی حالا نیازمند چرخ های صندلی است تا قدمی بردارد. یا شاید کودکی باشد که همیشه در حسرت بلند شدن بوده، یا نابینایی در حسرت دیدن خورشید . . .ـ
می خواهم بپرسم که در جامعه مان برای آسایش معلولان چه کار کرده ایم؟ آیا می توانند به هر جا که می روند از امکانات مخصوص خود استفاده کنند یا خانه نشینی را به تحرک و پویایی در جامعه ترجیح می دهند تا نگاه های پرسشگرانه و گاه دلسوزانه ی دیگران را در مورد نقص عضوی که دارند تحمل نکنند؟
آیا می توانند از همان کودکی با بچه های دیگر باشند و برای ایجاد رابطه با دیگران دچار مشکل نشوند؟ و به راحتی با هر کس، هر چیزی که می خواهند بگویند؟ و یا ارتباط زبانی و عاطفی سالم داشته باشند و از این ارتباط مثل هر فرد سالمی لذت ببرند؟ آیا می توانند ار تکنولوزی های روز استفاده کنند؟ تفریح کنند، شاد باشند، و اجازه ندهند که نا امیدی سایه بر سرشان بیندازد؟
آیا می توانند مانند همه ی انسان ها آرزوهایی مانند تحصیل، ازدواج و . . . داشته باشند و حتّی هدفی برای زندگی انتخاب کنند؟
همه می دانیم که می توانند. همه می دانیم که افراد معلول گاهی تنها یکی از اعضا یا حواس خود را ندارند و باقی حواس و عاطفه شان را شاید قویتر از ما در اختیار داشته باشند. (مانند کسی که دست ندارد ولی به راحتی می تواند از انگشتان پا در کارهای خود استفاده کند؛ کاری که انسان های سالم هیچ گاه نمی توانند از عهده اش بربیایند هرچند نیازی هم ندارند) و این انسانی که خدا آفریده، همان موجودی است که با وجود نقص هم می تواند بهترین باشد و دیده ایم که خیلی از همین افرد تا کنون توانسته اند . . .ـ
امّا مسأله ای که مورد غفلت بسیاری از ما قرار گرفته این است که آن ها هم مانند همه به کار، اشتغال، تحصیل و ازدواج نیاز دارند؛ ولی برای رسیدن به این اهداف تا کنون چه کارهایی انجام شده است؟ آیا آن ها هم می توانند زمینه ی مهارتی مورد علاقه خود را انتخاب و در آن اشتغال داشته باشند؟
هرچند قطعاً در این موارد محدودیت هایی هم وجود دارد اما این ها نباید به معنای عدم حضور باشند. شاید توانمند سازی آن ها برای آموزش یک حرفه و مهارت سخت باشد ولی ممکن است. آن ها هم می توانند بیاموزند و کار کنند تا هیچ وقت حس بی خود بودن و سر بار بودن به انزوا نکشاندشان . . .ـ
تلاش و همت بسیاری لازم است که وقتی کودک معلولی به دنیا می آید خانواده امیدوار باشند که جامعه برای او هم جایی دارد، و نخواهند که حتّی درون خانه، او را از چشم مهمان پنهان نگه دارند.ـ
به نقل از سایت تا فردا:ـ
http://tafarda.info